کد مطلب:25445 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:16

گنجینه پرسمان » اديان و مکاتب

خداوند از حضرت موسيعليهالسلام خواست كه پستترين موجود را بياورد. حضرت گشت و چيزي نيافت. ناگهان ديد سگي مرده و گنديده است. خواست او را بياورد، ولي نياورد و خودش را آورد. خطاب رسيد: اگر ميآوردي، نامت را از گروه پيامبران جدا ميكردم.

چرا پيامبري مثل حضرت موسي خودش را پست تر حساب ميكند؟

مروي است كه خداوند به حضرت موسيعليهالسلام وحي فرمود: هرگاه براي مناجات آمدي، كسي كه خودت را از او بهتر و بالاتر ميداني، همراهت بياور. موسيعليهالسلام هر فردي از بشر را كه ديد، جرأت نكرد بگويد: من از او بهترم. پس بشر را رها كرده و در حيوانات جستجو نمود تا رسيد به سگ جرب (گر). با خود گفت: اين را همراه ميبرم. بندي به گردن سگ بست و همراه آورد. چون قدري راه رفت، پشيمان شد و بند را باز كرد و سگ را رها نمود. چون به محل مناجات رسيد، خداوند فرمود: كجا است آن چه به تو امر كرديم؟ گفت: خداوندا، كسي را نيافتم! خداوند فرمود: به عزت و جلالم سوگند! اگر كسي را آورده بودي، نامت را از ديوان پيامبري پاك ميكردم.

اگر اين روايت درست باشد، معنايش اين است: با اين كه موسيعليهالسلام به واقع بهتر و برتر از بسياري از مخلوقات است، ولي شايسته نيست خود را برتر از ديگران بداند. توضيح اين كه: امر پروردگار به حضرت موسي آزمايشي بوده (چنان كه خداوند براي امتحان حضرت ابراهيم دستور داد تا (اسماعيل را ذبح كند). خدا ميخواست او را امتحان كند. و اين كه فرمود: نامت را از پيامبري حذف ميكردم، به خاطر اين است كه اگر موسيعليهالسلام خود را از آفريده ديگر بهتر ميديد، دليل بر خود بزرگ بيني و جهل او به حقيقت حال خود بود. جاهل سزاوار مقام نبوت نيست، چون در حقيقت تمام آفريدگان در مملوك و مخلوق بودن و چيزي را از خود نداشتن، مساوي و برابرند و از خود هيچ ندارند. اگر انساني داراي شرافت علمي يا تقوايي يا مقام نبوت باشد، از خودش نيست، بلكه عطاي الهي است. اگر از خود داند و به خويش بنازد و خود را بالذات از آفريدهاي بهتر داند، به حقيقت حال خود جاهل شده، يعني خود را كه با تمام وجود محتاج خداوند است، بي نياز و غني به حساب آورده است، زيرا اگر انسان بداند آن چه دارد، همهاش از خدا است، ديگر افتي نميكند و خود را برتر از ديگري حساب نميكند، چون در زندگي و وابستگي و محتاج بودن به خداوند همه مخلوقات مساوي هستند و هر كه از دارايي بيشتري برخوردار است، محتاج تر است. بدين خاطر پيامبران الهي هر چه مقامشان بالاتر رود، لشكرشان زيادتر ميشود، نه اين كه افتخار كنند و خود را برتر از ديگري بدانند. قرآن در مورد اين كه همه محتاج درگاه الهي هستند ميفرمايد: اي مردم! شما همگي نيازمند به خدائيد! تنها خدا بينياز است.

فاطر (35) آيه 15.